آموزش زبان خارجي در ايران همواره با معضلات بسياري مواجه بوده است، اين معضلات ناشي از عوامل متعددي همچون روش تدريس، سطح معلومات و مهارت استاد، مطالب آموزشي و غيره مي‌باشند.
همچنين عدم ايجاد علاقه و انگيزه لازم در زبان‌آموز و برخورد با زبان خارجي و مخصوصاً زبان انگليسي بعنوان يك تكليف و مجموعه‌اي پيچيده از قواعد اين معضل را دو چندان كرده است. برخي از روشهاي معمول در آموزش زبان انگليسي عبارتند از:Grammar Translation كه تأكيد زيادي بر روي يادگيري زبان انگليسي به شيوه دستوري و ترجمه مستقيم از بطور مثال زبان انگليسي به فارسي و بالعكس دارد؛ Audio-lingual كه تأكيد بر تكرار زياد و جايگزيني انواع ساختارها به طور مكانيكي مي‌گذارد؛ و Communicative كه تنها ايجاد ارتباط را مورد نظر دارد و به Accuracy (صحيح صحبت كردن) اهميت چنداني نمي‌دهد.